Pangarap na Pilit Aabutin..

Meron akong daan-daang dahilan kung bakit ko kinuha ang kursong Mass Communication. Una, pangarap kong maging Brodkaster. Pangalawa, alam kong dito ako magaling. Kung sa pagsayaw at pagkanta, wala akong talent, sa larangan ng pamamahayag, alam kong may ibubuga ko. Kaya nga ako nagpakahirap na pagsabayin ang pag-aaral at trabaho. Kasi gusto kong matapos ang kursong pinangarap ko. 

Ngayong graduate na ko, naiinis ako sa lipunang ginagalawan ko. Gusto ko man sila murahin isa-isa, idadaan ko na lang sa pagsulat. Maraming nagsasabi, "Sayang ang pinag-aralan kung sa call center ka lang babagsak." Para bang ang laking kasalanan kapag nag-call center ako. Kung ako ang masusunod, siyempre gusto kong makakuha ng trabaho sa larangang pinag-aralan ko. Ang problema kasi, hindi sumasang-ayon sa akin ang ihip ng panahon. At sigurado akong hindi lang sa akin.

Paulit-ulit kong naririnig, "Wag kang mag-stay sa trabaho na di ka masaya." Ang sagot ko naman diyan, tiis tiis lang. Hindi naman porket sa call center ako ngayon, dito na ko habang buhay. Sa hirap ng buhay ngayon, HINDI MASAMA ANG MAGING PRAKTIKAL. 

Marami akong PANGARAP sa buhay. At hindi ako titigil hangga't di ko naaabot lahat ng iyon. Kanya kanyang diskarte lang yan. Kung milyonarya lang ako, agad-agad akong mag-aapply sa Media. Kahit gaano pa kaliit ang sweldo walang problema sa'kin. Kaso may mga responsibilidad akong dapat gampanan. Ayokong dumating sa punto na manghihingi ako ng baon sa magulang ko dahil nakapos ako sa sweldo.

Ang pananatili ko sa call center ay hindi hangganan ng mga pangarap ko. Malay natin, sa susunod na araw, o sa susunod na buwan, o sa susunod na taon, nasa Media na rin ako. At sinisiguro kong hindi ako titigil hangga't di ko nararating lahat ng gusto kong maabot sa buhay.

Gaya ng palagi kong sinasabi, "Passion can wait but a living for my family can't."

Sa mga taong sumusuporta pa rin sa'kin, MARAMING SALAMAT.

Sa mga taong nawalan na ng tiwala sa kakayahan ko, ipapakain ko sa inyo lahat ng mga sinasabi niyong hanggang dito na lang ako. Panoorin niyo ang magiging pag-asenso ko sa buhay.

The time has come - Graduation Day! :)

Ever since I was a kid, I've always been a fan of studying. I love going to school and indeed, it has been my second home. Even though life didn't become easy and money was so hard to earn that I have to work, it didn't stop me to continue schooling. And after 16 long years of studying, I finally graduated from college this 11th of April 2012 and I'm now a certified degree holder of Mass Communication Major in Broadcast.

Words can never be enough to define the happiness that I have in my heart. In fact, I couldn't afford to even ask for a graduation gift as I feel like I've been blessed with so much in life. I can still clearly remember when my name was called, my heart was filled with so much joy that smiles couldn't even be enough to show my happiness.

On that very special day, after so many years, I saw Mama and Papa together again. No fighting, no shouting, no arguments, just happiness and love. I even saw them laughing together as I walk down on stage. PRICELESS.

I've been asked several times by so many people, "Bat ang sipag mo? San ka nakakakuha ng lakas na mag-aral at magtrabaho ng sabay? Pano mo yan nagagawa?" It's all because of Mama and Papa. They've always been proud of everything that I do and I know that being a Degree Holder would probably be the best gift that I could give them. Indeed, they have raised me so well. Even if they separated when I was 8, they didn't fail to show and give me unconditional love. Because of them, I have a clear view of what life and love is all about.

I have no words to express my deepest gratitude to all the people who helped me to come this far in life and for all who those who loved and supported me. Thank you Lord! :)

Congratulations Batch 2012!!!!